5 Poemas de Rosalía de Castro en Gallego

Copiar Texto Generar un poema de rosalia de castro en gallego

Rosalia de Castro - Poema en gallego

Na beira do mar antonte, ó caer a tarde calma,era como apareceranas fins como cando se ama.

Todo estaba igual, epareceque nin unha onda se movía,nen respiraba o aire, pareciaateigado de misterio e de ledicia.

O ceo estaba en calmae o mar tamén, parecía estar durmido,era tan tranquilo, tan sereno,que ata falaba ao oído.

Na beira do mar antonte,ó caer a tarde calma,era como apareceranas fins como cando se ama.

Rosalía de Castro en gallego

Rosalía, nai querida,luz que me guía neste mundo.Túa voz resoa nas montañas,túa alma vive no meu ser profundo.

Canta, poetisa do noso pobo,con palabras de melancolía.Exprésanos a dor do desterro,a nostalxia da nosa Galicia.

Tuas verbas son como ríos,que corren ao mar do recordo.En cada verso, un suspiro,en cada estrofa, un segredo.

Rosalía, faro de esperanza,guía os nosos pasos no camiño.A túa poesía, eterna herança,que nos enche de alento e cariño.

Rosalía de Castro

Na noite tranquila e serena,
o vento suspira pola árbore,
murmurando poemas ao luar,
das saudades que a alma sofrem.
E ti, Rosalía, no teu silencio,
gardas segredos de amor e dor,
poetisa da terra galega,
encantadora de corazóns.

Poema de Rosalía de Castro en gallego

Amor de nai en penas brandas, amor de nai, amor de hermá, sempre esperando que tornaras, volvendo ó fogar.Non tornaches, non tornarches, e o corazón quedou no lar, non tornaches, que nos dejarches, chorar amarga sin par.Chorar, chorar de noite e día, chorar, sen fin, sen descansar, e a cuncha e a cuncha mulleríña, semellando unha fillostar.A cuncha e a cunchiña mullería, a nai deitada no seu col, o fillo metido nela, como oidanes nunha flor. Gañaban as comerzías, o vento bramaba e a mar uída, berraba triste e escura, logo comezaba a chorar.Chorar, chorar sen consuelo, chorar, chorar sen cesar, chorar, chorar pol-aideita, chorar, chorar, chorar.

Rosalía de Castro - Poema en gallego

Na aurora do día, símbolo de esperanza, surxen as flores e o sol desperta.

No vento que bate as copas dos árbores, canta a miña alma a túa lembranza.

Entre a herba verde e as sombras do val, espallo as túas verbas como pétalos de rosa.

Rosalía de Castro, poetisa do noso pobo, a túa voz resoa nas montañas e no mar.

Rosalía de Castro - Poema en gallego

Na auga clarado río sonoro,un cantar amadoo vento pranteiro.A rosa vermellan'o teu seio froito,colxará na tardea cor dos teus sosterros.N'o teu cabelo negro,scuro mar de luto,candor de neve ecederónseos beixos seus dulces.Ó léua o ventoda lúa lagarteira,n'o sopro da noitea mina lua chea.A estrela matutina,na sombra mediana,será a esperanzada miña alma anciana.Na brétema do día,n'o raio de luz,a túa miradase converte nunha cruz.Feliz na túa ausencia,triste na túa presenza,n'o eco do silencioresoa a túa lembranza.

Rosalia de Castro

No seu xardín as rosas, as frores,Emulan fráil co solitario onteiro;E á lonxe, mansamente, caen plugsQue levan de miña á sombra a xeadaChea de fragrancias e de amor, suavemente.¡Cántas cousas, miña alma, me escondéndenNas páxinas dos libros que acouganEn miña manso coma de rosas!Pois quen roxamar suavementeNon entra nel coma o aire nun cravo?Que suavemente que ven a tonaO seu silenzo, a súa sagrada orixén.E así, agocho a miña dor noite e díaPola sombra que me rodea,Pola sombra que me absorbeE por fin, eu son.

Rosalia de Castro

Canta la tristeza en mi corazón,como el viento que susurra en el bosque,una melodía que hace eco en mi alma,un sentimiento profundo que no cesa.En cada verso se esconde mi deseo,de encontrar la paz que tanto anhelo,de hallar la luz en medio de la oscuridad,y dejar atrás la sombra de la soledad.Mi Galicia querida, tierra de mi ser,donde nacen las emociones más puras,donde el mar y la montaña se abrazan,creando un paisaje de belleza inigualable.Rosalia de Castro, voz de mi pueblo,que en tus palabras encuentro consuelo,que en tu poesía encuentro esperanza,que en tu canto encuentro el amor eterno.Por siempre vivirás en mi corazón,como un susurro suave en el viento,como un eco eterno en mi alma,como un poema que nunca será olvidado.

Rosalia de Castro en Gallego

Na noite calada De luar estrelado, Os meus pensamentos Van cara o pasado. Recordo aquelas noites De poesía e amor, Onde a luz da lua Nos guiaba o corazón. O vento susurraba As melodías do mar, Mientras nós, en silencio, Xuntábamos o mirar. Rosalía de Castro, A túa voz me acompaña, En cada palabra escrita Nas ondas do meu ala. Poeta eterna, De palabras cheas de dor, Que falan de amores E de saudades que fai conmigo vibrar. Noite tras noite, Sigo o teu ronsel, Pois en cada verso Atópome a min mesmo. Rosalía de Castro, Poeta do meu ser, Na noite calada Sigo a soñar contigo sen querer.

Rosalia de Castro

Noite que en silencio deitas E ti escoitas o meu lamento,Veñas cans derramando vento,Non me acordas, seguimos feitas.Con que dereito e que sabelasVexas, inexorable, fuxir?Quen o mandou, corazón seu,Ao meu, que xéme soi-lo abrir?E canto amigo non me bastePara con elas me consolar!Por que me habentas, sombra triste,Por que me dun consolo te separar?Anxelo que hai en min causa,Na escuridade o mal do dia,Sen saliño pola miña queixa,O silencio se adeitan,Toda penha que a morte ronde,Toda se tranca ou mitigar,Mais ai! ningún deso agasalloMeu corazon podedes afogar.