5 Poemas de Rosalía de Castro en Gallego

Copiar Texto Generar un poema de rosalia de castro en gallego

Rosalía de Castro

Aquí se quedan las rosas

sin nadie que las cuide,

en el jardín abandonado

de mi triste juventud.

Las campanas del olvido

tocan sin cesar su canción,

mientras la luna llora

sus lágrimas de soledad.

Rosalía de Castro, poetisa amada,

tu voz triste y dulce

resuena en cada verso,

en cada rima de esta tierra.

Tus palabras florecen

como adioses sin retorno,

como suspiros perdidos

en la eternidad del viento.

Galicia te lleva en su corazón,

tus versos son su aliento,

la voz de aquellos que sufren

en el olvido y el silencio.

Canta, Rosalía, en tu lengua materna,

en gallego, dulce tesoro,

para que nunca se apaguen

las raíces de nuestro pueblo.

Rosalía de Castro - Poema en gallego

A rosa a súa néboa cubrindo,na noite canta o melancólico arroio,a terra querendo acariciar coa choiva,suspiros doce na voz do carreiro.

A noite estrelada, cea solemne,mil amores perdidos no esquecemento,a tristura do seu corazón palpita,nas verdes fadas se enreda o pensamento.

As raíces da terra tímida se esconden,o vento susurra a segredos calados,Rosas salvaxes e silvestres danzan,mentres no aire soam cantos abrilados.

A alma da terra resiste e revive,cos seus cantos enlazados co infinito,a beleza inmensa da natureza,poesía viva no teu alén bendito.

Rosalía, poetisa da libertade,na túa voz, a forza do galego se ergue,gloria eterna para a nosa identidade,unha luz que nunca se apaga ou morre.

Rosalia de Castro - Poema en Gallego

As noites que choran no Río Miño

choran tamén na miña triste alma,

a miña triste alma solitaria

que busca na néboa a esperada calma.

Coma as andorinhas, meu pensamento

voa sen destino, perdido no tempo,

enredado no vento, buscando abrigo

nas palabras belas que escribe o vento.

Ondas melancólicas, risos de pranto,

noites estreladas que engán o espanto,

versos rendidos, palabras de aurora,

alma que espera, alma que namora.

Na beira do río, entre as altas penas,

só quedan murmurios que o vento condena.

Rosas esquecidas, de pétalas caídas,

só quedan saudades, nostálxia benvenida.

Oh, seu encanto, vaso da miña dorna,

beldade oculta, alma enlevada, desculpa!

Se cadra che puidese, eu te agocharía

entre estes versos, na miña poesía.

Rosalia de Castro

A noite é serena e clara,

brilla a lúa no ceo azul,

unha fermosa caravela,

navega sen rumbo algun.

As palabras da poesía,

saen do fondo do corazón,

coa voz de Rosalía de Castro,

soa a súa melancolía chea de amor.

O marido que non ama,

nunca poderá ser feliz,

Rosalía, valente muller,

escribe o seu desdichado ser.

Os versos que escribiu,

conmoven aos corazóns,

falando da morte e a morteza,

en cada estrofa, a súa alma sorrón.

A seu país amou, sempre amou,

a Galiza na que ela naceu,

as paisaxes e as tradicións,

coa súa pluma, Roxalía reviveu.

Rosalía no corazón de Galiza,

flor da nosa literatura,

graças á túa escrita,

falamos da nosa identidade con fermura.

Rosalia de Castro

Son Rosalia de Castro,a voz do noso pobo,as ondas do mar bravío,a mellor poetisa que coñezo.

As súas verbas son como flores,que enche o meu corazón de amores,cantan ao vento, susurrando ao oído,poemas en galego, atemporais e sentidos.

Gañou a batalla do silencio,cos seus versos cheios de sentimento,falou do amor e da dor,das paisaxes da nosa terra, con furor.

Oh, Rosalia, muller valente,que nos deixaches o teu legado,a túa paixón e obradoiro,en cada letra que creaste ao raso.

A túa presenza permanece,no corazón do noso pobo,és a voz da nosa nación,o faro que guía o noso encontro.

Error unha época escura,cando o teu canto se rendera,pero hoxe celebrámoste,pois a túa poesía resplandece eterna.

Son Rosalia de Castro,a patria que non se rende,a forza que nace do fervor,elexía dun pobo, razón de ser.

Murmúrios da fonte

Se torna verán nas ribeiraso meu corazón contento;óbranse as flores me piñeiro,todos os ventos están suaves,a lúa pratea enriba,pratea arriba, abaixoción saleiro da miña clara fonte.

Todo o bate e ardemanso, como en soño;a herba cría folfol,e a follaxe oler й grande.Sube do mollar o fume,e o xarro abanadonun sospiro remansadodalle o peeiro do monte.

Aire suave, en canto feal,nos meus carados prados:sen labrego, noces, de lanfreyros,todos os seus xentessego, plantas e frorescantan, bailan e ven.

E asunaladosanágoas,cousas de alborada,moróuson discutidobandexo, rabexeado,dos piollos máis peladus,aorún dos labregos,no medio da facendo,creáuse quen bracadrexas son:

Xa nacarados,castañadelcasodunhas outreas.Termina en soma doralemés da creraudeira;pero, porque querezvola?froscombe a feraaunque foxa mui boa;todo mal anecapero a boca, o chacolmeiro,caso a case, maña oceptado.

Cantares gallegos

¡Adiante, compañeiros!

Eu cantarvos quería

unha terra onde xorden

as couzas de armonía.

Unha terra onde a vida

se estenda farta e mansa,

en lugar de peleas

e loitas de matanza.

Onde as fraguas retranquen

os seus fachos vermellos

mientras cantan os ríos

sobre os seus leitos bellos.

Unha terra onde as mulleres

nunca máis sexan escravas,

onde os fillos do sol

joguen baixo as fonteiras.

Unha terra onde o mar

renunciara ao seu berro,

onde a noite se enche

do cantar do misterio.

Unha terra onde os homes

non xa non teñan medo,

onde a ledicia inunde

o seu corazón quedo.

Xa é tempo, compañeiros,

de erguermos a nosa voz,

de cantar as rúas

co arado na mao.

Galiza, a nosa terra,

a nosa bandeira,

hai que erguelos en alto

sobre a fría neboeira.

Rosalía de Castro

Aire de melanchía e nostalxia,

versos tráxicos da túa pluma,

Rosalía de Castro, poeta

das terras galegas, da alma bruma.

Teces coa túa voz o sentimento,

plasmas na túa lingua a dor sentida,

que canons enche a guitarra do vento

e no corazón de todos ressoa ben vinda.

As túas palabras son suspiros,

que acarician a terra ferida,

o eco do sangue dos mártires,

a loita que de xusto se libera

Tan forte, tan fraxil, tan verdadeira,

contra o tempo perduras,

un faro que alumea a néboa

na noite escura das nossas amarguras.

Rosalía, casta das letras,

nome no panteón da poesía,

en ti, a alma galega e as súas

palavras sempre teñen a ledicia.

E así, nun eterno presente,

voarás para sempre nos corazóns,

Rosalía, símbolo da loita incansable,

da honra, da paixón, e das razóns.

Rosalia de Castro

Nas terras galegas naceu unha poetisa,Unha muller de forte voz e precisa,Rosalia de Castro, dona do sentir,A súa obra brilla, non pode abolir.

Nas súas letras, o amor e a dor se mesturan,Cantas paisaxes e sentimentos nos curan,Ela canta á natureza e as raíces do seu lar,Poeta de Galicia, orgullo do seu lugar.

Nos seus poemas, a melancolía se espraia,Unha palabra doce, que ao corazón abraia,Versos que nos falan desa tristeza profunda,Do saudoso recordo, da existencia fecunda.

Rosaliña, poeta das almas descoñecidas,Deste mundo repleto de xustizas esquecidas,A túa voz aínda resoa, a través dos séculos,Inspirando os valentes, poetas e intelectuais.

Galicia sentiña orgullosa da túa existencia,Por deixar un legado dunha tal transcendencia,A túa poesía, honra a nosa terra e a nosa xente,Rosalia de Castro, un nome para sempre presente.

Rosalia de Castro

En cada rincón da nosa terra fálase meu amor,nun suave murmurio que acaricia o corazón.As ondas do mar cantan a súa triste canción,mientras o vento susurra segredos de dolor.Rosalia de Castro, poetisa do amor e do sufrir,co seu verbo profundo que nos fai reflectir.As súas palabras como ríos que van fluir,levándonos a un mundo de sosego e sentir.Nos seus versos atopamos a voz do noso ser,a dor e a alegría que todos poden comprender.Rosalia, eterna musa que nos fai renacer,no seu idioma galego, sempre a nos envolver.Grazas, Rosalia, por pintar con palabras o noso lar,por facernos soar con versos cheos de realidade.Nunca morrerás, pois vives na nosa vontade,e eternamente serás a nosa musa inmortal.